Second-guessing can kill you - I get shot every day

Każdy popełnia błędy, kochanie. Przestań rozpamiętywać najmniejszą pomyłkę, bo się wykończysz mówi mi Tata, gdy nie mogę wybaczyć sobie, że zapomniałam, gdzie jest tomografia. Ponoć za dużo czasu spędzam w szpitalu, właściwie zaczynam ukrywać przed rodzicami, ile dokładnie czasu tam spędzam. Wracam wykończona fizycznie i silna duchowo, o ile rzecz jasna nie popełnię żadnego błędu, o którym potem nie mogę zapomnieć przez kolejnych kilka godzin. Nie wiem, czy to perfekcjonizm, raczej wrodzona potrzeba karania siebie za wszystko i za nic.
Uczę się, uczę się dużo, niekoniecznie dermatologii, czuję zresztą psychiczne wsparcie chirurgów, którzy współczująco kiwają głowami, kiedy w wolnych chwilach czytam w dyżurce o lichenizacji i zliszajowaceniu.

Spotykam też ostatnio wszystkich moich byłych chłopców, G. mi zazdrości tego wachlarzu znajomości, ja wzruszam tylko ramionami, bowiem byli chłopcy nie wzbudzają już we mnie żadnych uczuć, może z wyjątkiem lekkiej nostalgii, wiecie, coś w stylu wspominek z dzieciństwa, zbyt odległych i mglistych, by ich nie idealizować.

Wciąż nie wierzę, że stoję tu, gdzie stoję, wciąż czuję się, jak oszust na tych studiach, muszę przekonywać siebie, że naprawdę zasługuję na to, by w niebieskich scrubsach badać, zszywać i zaglądać ludziom w trzewia. Póki co, brak pewności siebie nadrabiam uśmiechem - on potrafi zasłonić najgorsze sekrety.