Czubkami palców muskam przedmioty, wdycham zapach zielonej herbaty i przymykam oczy ze zmęczenia i bólu; sama nie wiem, czy poprzez moje działania próbuję sobie coś udowodnić czy ukarać się za nieuświadomione grzechy. Najbardziej zatracam się w tłumie, gubię się i znikam, pozostaje tylko głupi uśmiech, którym nadrabiam braki w elokwencji i pewności siebie.

Dystymię należy leczyć psychoterapią twierdzi profesor Aleksandrowicz, ale jak ja mam się leczyć psychoterapią, jeśli na pierwszych zajęciach z psychiatrii pierwszy psychoterapeuta, którego spotykam na swojej drodze wyprowadza mnie z równowagi i ostatecznie stwierdza, że nie lubi chirurgów. Przy całym moim chłodzie emocjonalnym i postawie antyspołecznej nie mogę stwierdzić, że nie lubię ludzi tylko ze względu na ich zawód, ale to ja tylko, ja chcę być tylko chirurgiem, co ja tam wiem o psychoterapii, skoro najbardziej koi mnie weekend spędzony na dyżurze, na którym nie działo się może wiele, ale wystarczająco, by uciszyć wewnętrzny szloch, z którym nie potrafię uporać się od już zbyt długiego czasu.

W sobotę zszywałam głowę pijakowi po próbie samobójczej, był wyjątkowo spokojny, nie wiem czy od alkoholu czy od depresji, jęczał, że nie chce mu się kurwa żyć, miałam wrażenie, że tak naprawdę nie szukał śmierci pod tym samochodem, tylko nadziei na coś lepszego niż życie na tekturowym pudełku.

W niedzielę przechodziłam koło opustoszałego bloku operacyjnego i zupełnie irracjonalnie miałam ochotę przebrać się w zielone ubranie i zaświecić lampy przy ukochanym drugim stole, ale zamiast tego zmieniałam opatrunki i pobierałam krew, a potem siedziałam i patrzyłam w oślepiające światła w zabiegówce SORu, w myślach powtarzając ruchy dłoni wykonywane przy szwie materacowym poziomym.

Nie masz nic lepszego do roboty w niedzielne popołudnie? - zapytał dr Z. Uśmiechnęłam się wymijająco, modląc się w duchu, by nie zapytał o plany na sylwestra.