My name is Bond. James Bond.

Gdyby to był marzec, uznałabym dzisiejszą pogodę za nawet uroczą z tymi opustoszałymi ulicami, asfaltem odbijającym światła latarni i pluskiem wody pod obcasem. Niestety jest styczeń i ta pogoda jest zdecydowanie żałosna jak na środek zimy, szczególnie gdy mam trudności z utrzymaniem parasola, szczególnie, gdy wracam do domu o północy, szczególnie, gdy okazuje się, że zamknęli Rio i trzeba szukać równie klimatycznej knajpy, której oczywiście znaleźć się nie udaje.

Żałosny nie był za to Bond. Bond, rzekłabym, był wspaniały. I tak, proszę się nie dziwić, ja kocham filmy akcji, szczególnie kocham Daniela Craiga, który awansował na miejsce pierwsze w rankingu Top Hot Guys i podejrzewam, że szybko go nie opuści, bo jego twarz mówi do mnie patrz maleńka na moje blizny i zdecydowane spojrzenie, patrz ile przeżyłem, patrz jaki za mnie MĘŻCZYZNA, no tylko patrz na mnie! Więc patrzyłam na niego całe 130 minut, jak bił, kopał, obrywał, przegrywał i wygrywał w pokera, patrzyłam nawet na najsmutniejszą scenę filmu, kiedy zniszczył doszczętnie Astona Martina, choć serce mnie bolało, oj bolało. Ale patrzyłam. Patrzę nadal, bo spoziera na mnie błękitnymi oczami z ekranu monitora i długo zapewne spozierać będzie. Wreszcie oszczędzono mi groteskowych gadżetów, wreszcie nie był nieomylny, wreszcie nie wskakiwał do samolotu spadając w przepaść. Dużo było za to pościgów, bijatyk, pomysłowości i Evy Green, która według mnie jest prawdziwą i jedyną femme fatale XXI wieku.Najwspanialszą sceną zaś ogłaszam scenę z lustrem i krwią w umywalce. Rzekłam. I idę spać. I proszę nie mówić, że tu jest melancholijnie. Jest jak jest, po prostu.