J. odpowiada za moje rozalkoholizowanie, bo teraz co wieczór piję jasnozielone słodkie chupitos i mi z tym dobrze. Może za dobrze. W każdym bądź razie niewieloma rzeczami się przejmuję, najbardziej chyba swoimi problemami emocjonalnymi, ale spoko, spoko, jak tak dalej pójdzie to i to mi przejdzie i będę pretendowała do stanowiska krakowskiej Paris Hilton. Ten bloguś się kończy, to już chyba wszyscy zauważyli, ja za mało myślę, żeby pisać, a nawet jeśli myślę to nie wierzę w to co wymyśliłam, więc tym bardziej nie nadaje się to do publikowania. Z drugiej strony Stachura napisał, że im więcej ktoś myśli tym mniej rozumie, z czego wynikałoby, że ja rozumiem już wiele. Obawiam się jednak, że w moim przypadku chodzi raczej o śmierć neuronów w wyniku nadmiaru glukozy. Najbardziej pożyteczną rzeczą jaką zrobiłam w ostatnim czasie było posprzątanie mieszkania i zrobienie tryliona muffinków na noc sylwestrową (och, niezapomniany był widok D. z buzią pełną czekoladowego ciasta sepleniącego żajepiste, naprafte żajepiste), zaś najmądrzejszą lektura Mantissy (pani w bibliotece obrzuciła mnie wątpiącym spojrzeniem i zapytała pani dalej studiuje medycynę?, ale nie przejęłam się. Skąd.) oraz obejrzenie dwóch filmów z Marlonem Brando, z czego jeden był ładny i śmieszny a drugi był ładny i przygnębiający. Ten drugi pooglądam chyba jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze. Może w końcu zacznę trochę myśleć. Na pewno zaś zacznie mi się śnić Stanley Kowalski i o ile nie będzie mnie bić to nie zamierzam się budzić.
To dobranoc.