Państwo się pewnie spodziewają nowej notki, niecierpliwią się może, klikają w link, wpisują adres, za każdym razem z nadzieją, że może tym razem, że może wreszcie, Ka. po raz kolejny wyrzuciła swe mentalne wnętrzności w internetową nicość.
Póki co jednak Ka. mentalnie głoduje, nie ma czasu na duchowy pokarm i metafizyczne trawienie, bo wychodzi z domu o 7 rano i wraca o 23, bo czas spędza obserwując kraniotomie, wycinanie guzów czy embolizacje tętniaków - dziwnie jest być jedyną kobietą wśród dwudziestu chirurgów, wzbudzam niezdrowe zainteresowanie, dopiero na sali operacyjnej przestaję się wyróżniać. Tam jest tylko maska na usta, chustka na włosy i aseksualne zielone ubranie. Tam się tylko liczy kraniotomia (odpreparować skórę, wykonać cztery odwierty i przeciągnąć piłką), odpreparowanie opon mózgowych i dotarcie do guza. Zdecydowanie najbardziej bawią mnie tętniaki, podoba mi się ten wielki mikroskop, pęseta i szczypce, angiogramy na ścianie i wielki monitor, przed którym siedzę oglądając czerwono-purpurowy tętniący mózg. Rzeczywiście są rzeczy, o których nie śniło się filozofom.
Brak Ka. czasu na witaminy z mądrych słów i pięknych myśli, bo zdarza jej się o dziwo uczyć na zajęcia, bo usilnie stara się opanować figurę butterfly w czasie kursu salsy (póki co wychodzi jej zdecydowanie marnie, ale może dzięki umiejętności liczenia do ośmiu oraz całkiem gibkich biodrach, zacznie w końcu wychodzić dobrze), bo ma nieco do nadrobiena z zakresu języka Gallów, bo włóczy się weekendami po krakowskich klubach spotykając w najmniej odpowiednim momencie McD a chwilę potem McS, bo piecze czekoladowo-pomarańczowe muffinki, ewentualnie wiśniowo-gruszkowe, ewentualnie jak już muffinki się jej znudzą to robi szarlotkę, bo zajmuje się bardzo przyziemnymi rzeczami, nie mając czasu ani chęci na blogowe rozważania.
Uzbrojcie się więc w cierpliwość, komu jeszcze się nie znudziło, bo ten stan Ka. może jeszcze trochę potrwać.