Post mortem

Wpatruję się z rosnącą niechęcią w siedzącą naprzeciwko mnie ciemną blondynkę o pełnych policzkach i akwamarynowych oczach, i dopiero po kilku chwilach rozpoznaję w niej siebie. Odwracam wzrok i spoglądam na opakowania pianek, żelów i lakierów stojących rzędem na półce. Fryzjerka usiłuje podkręcić mi włosy i wreszcie udaje się jej nieco złamać tę ich linearność, z którą walczyłam bezskutecznie całe liceum. Uśmiecha się do blondynki w lustrze z widocznym oczekiwaniem na pochwałę a ja widzę jak jasna twarz, moja twarz, marszczy się w sztucznym uśmiechu, spełniając oczekiwania fryzjerki, która z satysfakcją przeczesuje jeszcze kilka kosmyków. Oczy tylko niewzruszenie wpatrują się w nieskończoność odbijających się od siebie luster, zastanawiam się czy z buntu czy z braku życia, ale to czysto filozoficzne dywagacje na krzesełku u fryzjera, w gruncie rzeczy lepiej nie wiedzieć takich rzeczy.
Wszyscy mi mówią, że to już za mną, że mogę już odetchnąć, że jeśli nie ty to kto - gdybym miała w sobie tyle wiary, co ci wszyscy ludzie wokół, podbiłabym świat.
Nie, nie jestem zła, prędzej zdegustowana, raczej zmęczona. Na pewno zmęczona. Nie chce mi się mówić, kiwać głową, uśmiechać i być zainteresowaną. Nie jestem zainteresowana, siedzę z Nimi w knajpie i zastanawiam się, kiedy będzie mi wypadało wyjść. Wypada za godzinę, więc po godzinie wychodzę, wracam do domu, zsuwam z stóp szpilki, zsuwam spódnicę, ściągam koszulę i przez chwilę czuję ulgę, przez chwilę mogę spokojnie oddychać. To trwa jednak tylko chwilę, zaraz zaczynają przychodzić smsy, zaczyna dzwonić telefon a ja robię się coraz bardziej zmęczona i coraz bardziej senna, i coraz mniej zainteresowana, aż wreszcie naciągam koc na głowę i odpływam, licząc na to, że choć raz nie przyśnią mi się koszmary.
Nie śnią mi się koszmary, nic mi się nie śni, bo dzwoni telefon a pan chce wiedzieć, czy nie chciałabym zająć się jutro tłumaczeniem konsekutywnym, chciałabym, czemu nie, w końcu jakoś muszę uzbierać pieniądze na ten skórzany płaszcz, więc tak, tak, jutro rano i znów padam na poduszkę i znów telefon i niestety klient zrezygnował, ale czy pani jest w Krakowie, czy pani studiuje, tak, studiuję, medycynę studiuję, a to bardzo się dobrze składa, bo my nie mamy tłumacza z tej specjalności, czy pani przypadkiem by nie chciała, tak, chciałabym, czemu nie, w końcu ten płaszcz sporo kosztuje. Czyli może będę miała pracę, całkiem mi się to podoba, trochę bardziej lubię blondynkę o akwamarynowych oczach i zbyt pełnych policzkach, nie pytajcie jej tylko o egzamin, bo ona już nic nie pamięta i nie chce sobie przypominać, przypomni sobie za dwa tygodnie, kiedy otworzy indeks, na razie się bawmy, na razie pijmy, na razie udawajmy, że oczy się buntują, że wcale nie są martwe.