A time to be so small

Tak, z Tobą można iść do pubu. Faceci się na Ciebie patrzą, człowiek od razu lepiej się czuje. - z zamyśleniem stwierdza M., gdy wychodzimy już z Salvatore po piwie i pizzy, i idziemy pustymi ulicami wyludnionego miasta, M. trochę za szybko, ja trochę za wolno, ale to przez to piwo i przez to biodro bolące mnie od tygodnia - już nigdy więcej nie pójdę do Łubudubu. Spotykamy jeszcze po drodze Pr. i Sm., którzy nie mogą uwierzyć, że wróciłam do J. (Co Ty tu robisz?! Ty przecież miałaś być w Paryżu! ), Pr. czeka na autobus, Sm. czeka, aż autobus zabierze Pr. - kończy się tym, że zostawiam M. na środku ulicy a Sm. mnie odprowadza, uprowadza, zaprowadza pod sam dom, opowiadając w skrócie co kto kiedy i z kim - Taka Helga to się nic nie zmieniła. W końcu to Helga, no nie?, rozbawia mnie do łez tym swoim sposobem opowiadania i tą całą gestykulacją swoją (on tez się nic nie zmienił, ja też chyba nie aż tak bardzo, w końcu to my jesteśmy, no nie?), umawiamy się więc na piątek na większe piwo większym gronem i robi się 23, kiedy przekręcam klucz w zamku.
Przeglądam jeszcze smsy od G., tęskniąc coraz bardziej za Krakowem, za telefonami o 2 w nocy (Gosia, mnie tu komar lata), za imprezami do rana, za tym rytmem kawa - uczelnia - obiad - skrypt - kawa - Grey's Anatomy - gadu-gadu i telefon w lewej ręce (bo prawą piszę przecież wiadomość do W.). Tutaj codziennie o 12 bije dzwon w kościele farnym, tutaj wstaję o 8 rano a kładę się o 2 nad ranem, tutaj kocica rozkłada mi się na notatkach i każe głaskać, tutaj mnie pilnują, żebym dużo kawy nie piła, żebym dobrze jadła, żebym dobrze spała, żebym dobrze żyła.
Ksiądz w kościele mówił o wierze, bo to dar wielki jest, mówił, dar wielki i konieczny, z wiarą to góry można przenosić, z wiarą to wszystko, bez wiary to nic, tak mówił. Myślę sobie - ma rację ten ksiądz, pewnie to wielki dar, z całą pewnością konieczny, z wiarą to dużo można rzeczywiście, bez wiary ciężko, ale nie ma nic za darmo przecież, nikt za darmo nic nie daje, wiara też za darmo nie jest, kiedyś była, ale to dzieciom się wiarę gratisowo daje, dorosłych promocja nie obejmuje. Patrzę w oczy figurce Matki Boskiej Fatimskiej, ona sie patrzy na mnie martwym wzrokiem nieudanego dzieła nieudanego artysty, ja się na nią patrzę martwym wzrokiem umierającej wiary, patrzymy się tak na siebie, ona nic nie czuje, ja nic nie czuję, nic nie czujemy, patrzymy się na siebie - ona z przenikliwą wiedzą figurki, która dużo już widziała, ja z ogłupiającym zwątpieniem tej, ktora widziała jeszcze za mało. Patrzymy się na siebie i czekamy na zbawienie.