Bez kontekstu (by dać znać, że nie umarłam)

Kocica przynosi mi co wieczór martwe myszy do pokoju, chyba według jej logiki to ma być dla mnie zaszczyt, więc nawet nie śmiem protestować, kiedy rano znajduję na balkonie kolejnego zdekapitowanego gryzonia.
Chodzę po mieście i spotykam dawne wielkie przyjaźnie, zapomnianych małych wrogów, stare rozczarowania i zabliźnione rany - zwykle wtedy, kiedy najmniej się ich spodziewam, co wyprowadza mnie lekko z równowagi i tracę wiarę, że co było a nie jest nie pisze się w rejestr, bo jednak jest, jednak gdzieś się zapisało i powraca właśnie wtedy, kiedy już cała ta przeszłość wydaje mi się bezkształtną masą kształtów, dźwięków i wrażeń, tak odległą, że nierealną.
Piszę notki, ktore nie nadają się do opublikowania, więc w zastraszającym tempie rośnie mi liczba draftów a ja zaczynam się zastanawiać, czy w ogóle jest sens prowadzenia bloga przy takiej cenzurze. Dojrzewa we mnie Pomysł, ale nie wiem jeszcze czy dam radę, czy mi starczy chęci i umiejętności - pożyjemy, zobaczymy. Póki co, słucham Toma Waitsa, uczę się całkiem pilnie i uzależniam się od codziennego kilometra przepływanego na pobliskim basenie.
Nie jest dobrze, nie jest źle, trwam w antrakcie, czekam na kolejny utwór.