To mnie wytrąca z równowagi.

Takie Twoje pojawianie się ni stąd ni zowąd na Mikołajskiej, kiedy akurat w słuchawkach Banks śpiewa This could be destiny oh sweetheart I've had no sense of time since we started, i jeszcze ten Twój uśmiech i ten Twój wzrok, to mnie wytrąca z równowagi. Ja potem jestem bardzo niezrównoważona i się potykam na chodniku i zachwycam sie młodym Lennonem i śmieję się trochę z Cliffa Richardsa a potem się stresuję, kiedy wszyscy słuchają możdżerowej wersji smells like teen spirit, bo to jest jakby kawałek mnie a a ja nie lubię pokazywac kawałków mnie, ja tego nie znoszę. Dobrze tylko, że się podoba, to zawsze mniej straszne, kiedy się podoba.

Tylko potem wychodzę na ciemną pustą ulicę i niewiadomo czemu przypomina mi się Isolation i Ian Curtis i zaraz potem przypomina mi się Twój uśmiech i Twój wzrok i to mnie znowu wytrąca z równowagi.
To mnie znowu tak wytrąca z równowagi, że potem mogę tylko słuchać Joy Division (bo I've got the spirit but I lose the feeling jak zwykle oczywiście, jak zwykle oczywiście) i patrzeć martwym wzrokiem w zdjecie Tower Bridge przewijając w myślach raz jeszcze ten Twój uśmiech i ten Twój wzrok i Paula Banksa jak śpiewał This could be destiny i zapijać moją depresję sokiem z czerwonych grejpfrutów z Florydy, który jest zbyt słodki i zbyt bezalkoholowy, ale nie mam wina w domu więc musi mi ten sok wystarczyć do topienia smutków, choć słodki bezalkoholowy sok naprawdę do topienia smutków się nie nadaje. Powinnam kupić wino.
Muszę kupić wino.