Pierwszy kwietnia

Dzień był piękny. Rozpoczął się o godzinie 8.17 telefonem od taty, radośnie oświadczającego, żebym mu natychmiast otworzyła drzwi (nie zapominajmy, że o godzinie 8.17 w sobotę moja kora mózgowa charakteryzuje się aktywnością elektryczną w postaci li tylko fal delta)
Jakie drzwi? - mruknęłam do słuchawki
No jak to jakie? Od mieszkania! Stoimy i czekamy przecież!
Będąc wciąż pod wrażeniem snu, w którym to ukrywałam przed rodzicami mojego kochanka (a była to miłość po grób - przynajmniej tak wynikało z fabuły snu), wymamrotałam coś w stylu zaraz otworzę, wygramoliłam się z łóżka, przezornie schowałam butelkę z winem, które wczoraj zapodawałam sobie do seansu filmowego (Ach po trzykroć dla "Capote" - Ach, Philip Hoffman! Ach, Bennett Miller! Ach, Adam Kimmel!) i otworzyłam drzwi. Oczywiście nikogo nie było. Owionęło mnie chłodne wiosenne powietrze a ja nagle otrzeźwiałam. Pierwszy kwietnia. Jasne. Świetnie. No jak zwykle. Nikt się NIGDY nie nabiera, tylko ja.
Wykręciłam stosowny numer, burknęłam mamie do słuchawki "Przekaż tacie, że to NIE było śmieszne", po czym... wróciłam do łóżka. Zasnęłam snem sprawiedliwych i zbudziłam się o 11 - kurs francuskiego trwał już jakąś godzinę. Tym razem jakoś nie miałam problemów z rozbudzeniem się i jakimś cudem zdążyłam na drugą połowę zajęć, na których zajmowaliśmy się akcją "Miłość przy straganie". Akcja prowadzona jest przez Galerie Lafayette i polega na tym, że w każdą środę ludzie samotni robiący zakupy w supermarkecie Lafayette biorą fioletowy koszyk. Jest to znak dla innych celibataires, że chce się kogoś poznać. Pomyślcie, jakie to romantyczne. Poznać Wielką Miłość przy mrożonkach, rozpocząć znajomość od dyskusji na temat serów pleśniowych lub też, jak to ujął mój kolega, pokazać ładną sztukę serca wołowego ("wiecie, to taka metafora - z sercem na dłoni"). Dyskusję zakończyła pani lektor, kiwając głową i w zamyśleniu stwierdzając "To musi być dziwne... być podrywanym na wołowinę..."

Po powrocie do domu w towarzystwie rzężącego discmana (w konkursie na nowy empeczy plejer wygrał model... lansu lansu!!) oraz żółtego tulipana udałam sie na obiad w towarzystwie M., z którym jak zwykle poruszane były tematy damsko-męskie oraz filozoficzne. Jak zwykle też, rozmowy owe spotkały się z wielkim zainteresowaniem ze strony ludzi przy sąsiednich stolikach.
Reszta pięknego popołudnia i równie pięknego wieczoru minęła mi we względnym spokoju, nie licząc lekkiego roztrojenia jaźni, gdy usiłowałam czytać o tym samym zagadnieniu w "traczyku", "konturku" i NMSie, posiłkując się jeszcze schematami z Atlasu fizjologicznego i Guytona.
Na zakończenie pięknego dnia, wspomniany już M. skutecznie podniósł mi ciśnienie oświadczając, że zeżarł podane mi przez mamę ciastko oraz bitki wołowe. No zgadnijcie co się okazało? No tak. Cholerny Prima Aprilis!