Po przejrzeniu notek z ostatnich kilku miesięcy dochodzę do wniosku, że cierpię na dwubiegunową chorobę afektywną, ze znaczną przewagą fazy depresyjnej. Kłóci się to z pierwotną ideą bloga, ale na usprawiedliwenie powiem, że powstał on w maju, kiedy jakoś łatwiej o radosne nastawienie do świata i życia. Moją prywatną diagnozę obala jednak Kępiński, gdy pisze o psychopathia anancastica a stronę później o psychastenikach("...nie mają radości życia, żyją więcej z poczucia obowiązku, dlatego że się urodzili i że trzeba jakoś przez to życie przejść"). Krótko mówiąc, można by mnie zamknąć w Kobierzynie z minimum trzema rozpoznaniami.
Nie mam o czym pisać, nie mam o czym mówić, czas dzielę na sen i czytanie "Czarodziejskiej Góry". Boli mnie głowa a z wielkich planów na ten weekend pozostało oglądanie "Match Point"* i samotne szwendanie się po Krakowie o północy z Joshem Rousem w uszach.
Doszłam do dziwnego stanu, kiedy po prostu i don't care anymore.

*Allen nie potrafi się powstrzymać od swojego specyficznego humoru nawet w filmie, który sam nazywa "poważnym". W konsekwencji, moje nadzieje na nie-kiczowaty film o zdradzie spełzły na niczym - zobaczyłam przeciętną humoreskę na temat pechowców i szczęśliwców.