I need to know I'll last if a little
Miniature disaster hits me
It could be the death of me
KT Tunstall

Mieliście kiedyś taką chęć, żeby zasnąć i się nie budzić... bo ja wiem... przez kolejny rok na przykład? Nie? No dobra, może tylko mnie ostatnio taka chęć nachodzi codziennie. I bynajmniej nie jest to już tylko związane z daleko posuniętą degrengoladą emocjonalną, a po prostu z niezwykłym fenomenem budzenia się co ranek z uczuciem, że spałam 5 minut a nie 7 godzin. Uczuciu towarzyszy wrażenie, że zabrano mi mózg i wlano do czaszki rtęć, która to bynajmniej procesów poznawczych nie umożliwia.
Poza tym, profesor Konturek miał rację - ból serca rzeczywiście promieniuje na lewy bark, może nasilać się po wysiłku i rzeczywiście, cholera jasna, może być kłujący. Więc jeśli Czytelnicy mieszkający w okolicach Placu Inwalidów (vee, pomachaj ładnie) usłyszą dziś jadącą na sygnale karetkę to to po mnie będzie. Bo umarłam. Chociaż... do trupów chyba nie wzywają karetki, nie? Więc może na etapie karetki będę jeszcze żyła. A potem się pewnie okaże, że to kolka była. Tylko czy kolka może promieniować na lewy bark? I czy można mieć kolkę od rana aż do teraz i wcale nie czuć, żeby miała przejść? I proszę mi tu bez haseł w stylu "studentka medycyny a nie wie takich rzeczy". Nie wie, bo skąd. Wie o chorobie syropu klonowego, działaniu ksantyn oraz o układzie renina-angiotensyna i niestety do końca roku nie zapowiada się, żeby wiedziała wiele więcej z rzeczy praktycznych.

I niech jeszcze raz ktoś mi powie, że wiosna idzie. Wezmę i zabiję własnymi rękami. Wiosny nie ma. Umarła. Zima wynajęła małą grupę terrorystyczną, która sprzątnęła Wiosnę jeszcze w okolicach grudnia. Lata też nie ma. Z rozpaczy za Wiosną popełniło samobójstwo.

Koniec wiadomości. Idę umartwiać się bolącym sercem (czy tam kolką)