Kombinerki, kabelki i ja

Czyli perypetii blondynki ciąg dalszy.

Jak niektórzy Czytelnicy bloga wiedzą, na Gwiazdkę zostałam całkowicie niespodziewanie obdarowana tunerem TV. Abstrahując od częstotliwości oglądania przeze mnie TV i od mojego, nader nikłego, zainteresowania programem telewizyjnym, posiadanie ustrojstwa ma swoje zalety - jak chociażby nagrywanie dobrych filmów nadawanych o bardzo nietypowych porach.
Przy ostatniej wizycie moje Familii, Tato kupił wtyczki, zainstalował kartę i rozpoczął poszukiwania anteny, którą szczęśliwie dość szybko znalazł. Jednak kiedy przyszło do zakładania wtyczek okazało się, że inteligentny pan sprzedawca sprzedał Tacie dwa różne rozmiary owych wtyczek. W związku z tym, z jednej strony antena została przymocowana "po bożemu", zaś z drugiej strony Tata-Złota Rączka obkleił kabel taśmą izolacyjną i prowizorycznie podłączył go do karty, mówiąc, że przy najbliższej okazji poda mi odpowiednią wtyczkę.
Przez dwa tygodnie mogłam się cieszyć w miarę funkcjonującym tunerem, który włączyłam słownie 2 razy: raz nagrywając "Uśpionych", drugi oglądając dość przeciętnego "Zakochanego Szekspira". Nagrywanie "Uśpionych" wyszło mi tak, jak tylko mogło wyjść blondynce - nagrałam wizję, ale bez dźwięku, w związku z czym "Uśpionych" nie pooglądałam i zapewne długo nie pooglądam.

Wracając do tematu głównego: wczoraj dostałam upragnioną wtyczkę. Do zakładania jej zabrałam się dziś wieczór, po krótkim telefonicznym wykładzie mojego Taty. Wykład ów rozpoczął się od słów "Ale Kasiu, może zostaw to, to męska robota jest", co rzecz jasna podziałało na mnie jak przysłowiowa płachta na byka. "Dam sobie radę" wycedziłam, po czym usłyszałam słów kilka na temat masy izolacyjnej, plusów, minusów i innych kabelków.
Po odłożeniu słuchawki przystąpiłam do działania. W tle do walki zagrzewała mnie dziewiąta symfonia Dvoraka a ja, pełna wiary we własne umiejętności techniczne, ujęłam bojowniczo w dłoń kombinerki wraz z wtyczką. I tu zaczął się spektakl, który nadawałby się do Monty Pythona, ewentualnie do "Ukrytej Kamery"
Najpierw okazało się, że kabelek ni w ząb nie chce wejść do wtyczki. Telefon. "Przytnij kabelek". No tak. Przycięłam. Założyłam.
Spadało. Kolejny telefon. "Załóż najpierw tę białą obudowę a potem wkręcisz na nią wtyczkę." "Ale tato, ona jest za wąska" - "No to przytnij ogonek". No tak. Przycięłam. Założyłam. Zakładam wtyczkę. Przy wtyczce były takie dziwne łapki, które mi do niczego nie pasowały.
Telefon. Tata: (wciąż cierpliwie) "No bo tymi łapkami musisz kabel cały objąć. Kombinerkami lekko ściśnij".Aha. Zsunęłam białą obudowę trochę dalej na kabel i założyłam łapki. Ścisnęłam. Wygięło mi je. Ścisnęłam z drugiej strony. Wygięłam z drugiej strony. Szpulnęłam kombierkami i pouciskałam łapki własnymi łapami, przy okazji kalecząc je o wystające drobne srebrne druciki. Pozostawało nasunąć białą obudowę i wkręcić ją na wtyczkę (jeśli ktoś nie rozumie, proszę się nie martwić - ja też nie bardzo). Okazało się, że łapki i obudowa się nie lubią. Trzymając wtyczkę z jednej strony, wciskam białą obudowę na łapki. Uparcie i zdecydowanie. Nawet bardzo zdecydowanie. Tak zdecydowanie, że w pewnym momencie z kabla wylatuje i wtyczka i biała obudowa. Proceder powtarzam jeszcze kilka razy (przy każdej kolejnej próbie, coraz bardziej puchnę ze złości i coraz ciężej stłumić mi niecenzuralne wyrazy), aż do kulminacyjnego momentu, kiedy wraz z wtyczką (mocno już zdeformowaną) i białą obudową wylatuje nasadka na kabel (także mocno zdeformowana) a mnie w rękach pozostaje goły kabel. Z cichym słowem na k rzucam kablem a wszystkie dodatki wrzucam do szuflady.

Suma sumarum, poza zdeformowaną wtyczką i nasadką (dobrze, że tata przezornie kupił dwie wtyczki. Drugiej nie ruszałam - tak na wszelki wypadek...) oraz poranionymi palcami, nie mam też telewizji...

Blondynki naprawdę mają ciężkie życie. Po dzisiejszych perypetiach postanowiłam powrócić do pilnej nauki, czytania książek i pieczenia placków, a męską robotę zostawiam facetom. Niech się wykazują :P