Kurioza

Życie pełne jest dziwactw. Mniejszych lub większych, zabawnych lub smutnych, mniej lub bardziej zapadających w pamięć. Ostatnio chyba wyczuliłam się na takie rzeczy, albo też sytuacje dziwaczne polubiły mnie bardziej niż innych (co, biorąc pod uwagę moje roztargnienie, skłonności do popełniania głupot i lekką schizofrenię, wcale nie jest wykluczone).

Historia 1.
"Mistrz i Małgorzata". Czytając o wyrzuceniu z mieszkania Mistrza niejakiego Alojzego Mogarycza natykam się na małą kartkę z 1998 roku o następującej treści: "Komornik Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia, Rewir IV w sprawie xxxxx WZYWA p. Piotra P. na podstawie art. 761 kpc etc. etc.
[...] W przypadku nie zgłoszenia się może być nałożona grzywna lub zostanie dokonane przymusowe otwarcie lokalu celem dokonania niezbędnych czynności egzekucyjnych (art. 814)"
Czyżby Woland ze świtą powrócili? ;)

Historia 2.
Czajnik. Taki na kuchenkę gazową. Z Ikei. Bez gwizdka, bo się zepsuł. Około północy postanawiam zrobić sobię herbatę. Nastawiam wodę i niepostrzeżenie zasypiam. Budzę się nagle i zupełnie bez powodu. I w ułamku sekundy uświadamiam sobie, że chciałam herbatę. Nie wiem jak, ale czajnik się nie spalił. Trochę tylko od góry go złapało. Dziwnie...

Historia 3
"Into the Fire" za mną chodzi od dwóch tygodni. Czepiło się po którymś z odcinków Chirurgów, kiedy postanowiłam ściągnąć wszystkie dotychczasowe piosenki z całej serii. Przesłuchałam raz i po prostu się uzależniłam. Przy czym słuchając jej miałam jakieś takie mętne odczucie, że słyszałam ją w filmie gdzieś niedawno (czyli w którymś z ostatnich odcinków drugiej serii). Dziś chciałam sobie przypomnieć fragment z tą piosenką. Szukam na stronie "Grey's...", który odcinek to był. Okazało się, że... to piosenka z pierwszego odcinka pierwszej serii. Czyli jakby nie było, słyszałam ją rok temu. Wielka jest moc podświadomości...

Historia 4.
"Podwójne życie Weroniki". Kto oglądał ten powinien pamiętać scenę, w której Weronika - Polka dogania Antka i prosi go o odwiezienie do domu. Następna scena - bohaterowie wjeżdżają w wąską uliczkę. Weronika wbiega do domu. Mała ciemnoszara kamieniczka z małym ogródkiem przed oknami i niskim murkiem odgradzającym od chodnika. Zwykła krakowska kamieniczka. Niezwykła, bo przechodzę koło niej prawie co dzień. Niezwykła, bo lubię tę uliczkę i tę kamienicę. Niezwykła, bo koniec końców mieszkała tam Weronika...

I znów jakoś tak się melancholijnie zrobiło. Słucham smętnych, czasem wręcz kiczowatych piosenek, chucham w zziębnięte ręce (kaloryfer przestał grzać), marzę o winie i papierosach (nie, nie palę - tak tylko... pasowałyby mi do nastroju;)), w snach prześladuje mnie Paryż i huczące metro a na ziemię sprowadza mnie lektura dzieła profesora Jaroszyka pt. "Biofizyka".
I bardzo adekwatnie do mojego nastroju i dnia dzisiejszego Emilka Torrini śpiewa mi today has been ok...
Dobrej nocy życzy dekadencko-biofizyczna Pchła :)