Grudniowe szare dni...

Szaro, brudno na ulicach. Ciemno, smutno w domach. Nie ma słońca, nie ma śniegu,wszędzie tylko chmury i deszcz. Nie dziwota, że żabojady nazywają pluchę brudną pogodą.

A jednak... Niezwykły urok ma siedzenie w wygodnym fotelu z filiżanką gorącej kawy zagryzanej maślanymi Walkersami i wsłuchiwanie się w stare dobre Culture Clash vol.2 przeplatane schizofrenicznym piosenkami pana Tarmac. I to właśnie teraz. Gdy za oknem ogołocone z liści drzewa i szarawe niebo. Gdy wisi nade mną kolejne kolokwium z fizjologii a ja po prostu, najzwyczajniej w świecie, przestałam się przejmować.
Tak, depresja mi minęła.
Tak, wrócił stary wystrój - doszło do niebezpiecznego przerostu formy nad treścią a to szkodliwe jest :)

I przy okazji dziękuję jednem stałemu, cichemu Czytelnikowi bloga. Za rozmowę i za wsparcie. Za zrozumienie i za wiarę. Za to, że nie trzeba przed Nim niczego udawać.