Samotność

A raczej "samość", bo jestem sama a nie samotna. Ludzie dziwią się strasznie, kiedy mówię, że mieszkam w pojedynkę. "Nie jest ci smutno? Ja to bym tak nie mógł/nie mogła. Na pewno ci się samej nie nudzi?"
Nie, nie nudzi mi się. I nie, nie jest mi smutno. I szczerze mówiąc, póki co, za nic w świecie nie zrezygnowałabym z tej mojej pseudo-samotności. Czemu pseudo? Bo fakt, że mieszkam sama nie oznacza, że z nikim się nie widuję, nikogo nie odwiedzam i że nikt do mnie nie przychodzi. Powiem więcej, odkąd mieszkam sama moje życie towarzyskie kwitnie. Lepiej rozplanowuję sobie czas i chyba zrobiłam się bardziej odpowiedzialna.
W mieszkaniu w pojedynkę jest ten cudowny urok azylu. W momencie zamknięcia za sobą drzwi, można zostawić za progiem problemy, odsunąć je na chwilę, można odpocząć od świata i ludzi, można zostać sam na sam ze sobą.
Nie powiem: czasami jest to towarzystwo męczące - potrafię być dla samej siebie upierdliwa, wścibska, narzekająca i krytykująca. Zadająca trudne pytania i dociekająca odpowiedzi. Wtedy bywa niemiło. Wtedy rzeczywiście wolałabym, żeby ktoś był obok. Ale to są sytuacje wyjątkowe. Zwykle, ta cisza, spokój i brak innych osobników ludzkich daje olbrzymią swobodę. Mogę śpiewać, słuchać muzyki, robić bałagan jeśli mi się podoba, sprzątać o 23 w nocy jak mnie najdzie chęć, wisieć na parapecie, łazić w samej bieliźnie, chodzić spać o porach dowolnych i robić mnóstwo innych głupich i mniej głupich rzeczy, które nie zawsze tolerowane są przez innych przedstawicieli H. sapiens.
Ja wiem, że niektórzy są uzależnieni od towarzystwa innych osób. Że brak kogoś, do kogo można by się odezwać uważają za jedną z dotkliwszych kar. Ci ludzie zwykle nie poznali dobrze Samotności. Towarzyszki wiernej i mądrej, cichej i nienarzucającej się. Cierpliwej. Pewnie to banały, ale naprawdę uważam, że w samotności bardziej można dojrzeć i więcej zrozumieć niż w zgiełku lub nawet w ciągłym przebywaniu z innymi. To bardzo egocentryczne podejście, ale w samotności jest więcej czasu dla siebie. Więcej wolności. Swobody.
Czasem wydaje mi się, że jestem nie z tej planety, kiedy mówię, że podoba mi się mieszkanie w pojedynkę. Czy to naprawdę aż tak dziwne? Aż tak nienormalne? Naprawdę aż tak mało ludzi lubi samotność i aż tak wielu boi się swojego własnego towarzystwa? Jeśli tak, to skąd to się bierze? Strach przed straceniem kontaktu z innymi, przed ciszą, przed... samym sobą?