Ona

To było wiadome od początku. Albo ona albo ja.

Na początku myślałam, że zniosę jej obecność, ale jej krzykliwe zachowanie, nadmierna pewność siebie i zwyczajna upierdliwość okazały się zbyt naprzykrzające się. Nie było miejsca dla nas dwóch. O jedną za dużo.
Najpierw myślałam, że delikatne aluzje wystarczą, by dała mi spokój. Potem nie przebierałam już w słowach i gestach. W końcu zdecydowałam się na najdrastyczniejszy krok. Uzbrojona po zęby zakradłam się od tyłu... Niestety, zainteresowana czym innym poruszyła się i mój plan cichego zabójstwa padł z kretesem. Postanowiłam zrobić to niehumanitarnie. Podczas posiłku. Zajęta jedzeniem nie zauważy mnie a ja będę mogła dokonać ostatecznego czynu. Ona jednak chyba przeczuła niebezpieczeństwo i była ostrożna. Znów mi się nie udało. Zrezygnowana, stwierdziłam, że chyba muszę ją zaakceptować.
Okazja nadarzyła się sama. Zobaczyłam Ją jak z rozmarzeniem patrzyła przez okno. To był mój moment.
Zrobiłam to cicho i szybko.
Na szybie został czerwony ślad. Założyłam rękawiczki, usunęłam dowody zbrodni i wyrzuciłam zwłoki.

Tak. Dziś o godzinie 10.40 zamordowałam muchę.