Ciut refleksyjnie ;)

Wczoraj spotkałam się z Żabą, powymieniałyśmy ploteczki (tzn. Żaba mówiła, ja słuchałam – jestem z tych, co się o wszystkim dowiadują ostatni), popytałam o ludzi z mojej klasy (jakoś tak się złożyło, ze w moim rodzinnym mieście prawie mnie nie było w ciągu tych wakacji). I… cóż… Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że jeden rok jest w stanie nas wszystkich tak zmienić. Niby się znamy, niby spędziliśmy ze sobą cztery wspaniałe lata, mamy mnóstwo wspólnych wspomnień, ale stajemy się sobie coraz bardziej obcy. Osoby, których w ogóle nie podejrzewałabym o szaleństwa, popełniają największe głupoty, ci, którzy zawsze lubili poszaleć, poważnieją, jeszcze inni się zakochują lub z kolei obiecują sobie, że więcej już się z nikim nie chcą związywać. I kiedy się spotykamy, to poza standardowymi pytaniami „co u ciebie”, „jak sesja”, „jak wakacje” nie potrafimy z siebie więcej wykrzesać. Nowe przyjaźnie, nowe środowisko i z naszych obietnic, że „zawsze będziemy się trzymać razem” niewiele pozostało. W lepszej sytuacji są tylko ci, którzy mieszkają razem, ale i tam pojawiają się konflikty i problemy. W końcu przyjaźnić się z kimś a spędzać razem większość czasu, walczyć o łazienkę i kłócić o to, kto ma sprzątać to dwie zupełnie różne rzeczy.
I pozostaje tylko zanucić za Kaczmarskim: „Co się stało z naszą klasą? Pyta Adam w Tel-Awiwie…”