Jeszcze w P. rozmawiam z Siostrą przez telefon - mówi trochę o Gdańsku, trochę o plaży, trochę o lodach, w końcu pytam ją czy dalej za mną codziennie płacze. Płaczę tylko wtedy, kiedy sobie o Tobie przypominam, więc teraz trochę Cię zapominam, żeby nie płakać. Jak Cię zapominam to nie płaczę, wiesz? odpowiada radośnie odkrywając w wieku lat dziewięciu jedną z tych prostych zasad miłości, ktore z wiekiem stają się coraz trudniejsze do zastosowania. Dzwonię do niej w sobotę i mówię, że już może zacząć sobie mnie przypominać, bo niedługo mnie zobaczy.

W piątek wyjeżdżamy na szczyt Wieży, żegnam się z Miastem i jest tak pięknie, tak pięknie, że przypomina mi się Incipit Mickiewicza i szepczę bez sensu Nad wodą wielką i czystą błysnęło wzdłuż i grom ryknął i woda tonią przejrzystą odbiła światło i głos zniknął. A woda jak dawniej czysta stoi wielka i przejrzysta, tę wodę widzę dokoła i wszystko wiernie odbijam i dumne opoki czoła i błyskawice - pomijam.

Dwa dni później - samolot pełny dzieci, niebo pełne chmur, ja pełna wątpliwości, ale wracam do domu i chyba jestem nawet z siebie dumna, co zdarza mi się dość rzadko, więc jestem dumna z własnej dumy a do pelni szczęścia brakuje mi tylko Placebo. Nadrabiam ten brak tuż po powrocie, intoksykując się Meds i Follow the cops back home i niech mi nikt nie mówi, że nowa płyta jest beznadziejna, bo z wyjątkiem trzech gniotów jest moim zdaniem świetna - stężenie Molko w Molko wynosi 100%, niewiele niepotrzebnego hałasu, parę oryginalnych fragmentów i może ja się nie znam, ale wcale się dla mnie nie wypalili. Siostra ogrywa mnie w remika i również stwierdza, że jej się podoba (On tak fajnie śpiewa "Trying my best not to forget"), ale zaraz ciągnie mnie do swojego pokoju i włącza jej nowe odkrycie w postaci Katie Melua, zaznaczając od razu, że poki co i tak nic nie przebija Beatlesów, których słucha na okrągło.

Na dobranoc czytam Chirurgię plastyczną Holle'a, przedłużając sobie sztucznie pobyt na sali operacyjnej i z każdym przeczytanym rozdziałem blizny, oparzenia, przeszczepy skóry wciągają mnie coraz bardziej. Powrót z P. trwa znacznie dłużej niż 2 godziny lotu - wciąż nie mogę się nadziwić, że mogę mówić po polsku, że wszędzie odrapane mury, że nie ma Saint Germain des Pres i że nie widać Wieży; jednak z każdą rozmową z Mamą, z każdym dowcipem Taty, z każdym mruknięciem kota przeklęte znienawidzone ukochane Miasto oddala się coraz bardziej a ja coraz bardziej przybliżam się do ojczyźnianej rzeczywistości, choć jeszcze jej nie dotknęłam, jeszcze jej na sobie nie poczułam i chyba tak wolę, tak mi się bardziej podoba.