See you at a bitter end

Bo to był listopad, wiecie. Było zimno i szaro, a ja chodziłam w czarnym płaszczu i w ukochanych czarnych butach w szpic i odkrywałam Kraków słuchając w kółko sleeping with ghosts na zmianę z le vent nous portera i nawet pamiętam jak T. dał mi pierwszy raz do posłuchania Noir Desir a to było przed kolokwium z fizjologii. Tak, to było przed pierwszym kolokwium z fizjologii i ja się stresowałam, kartki mi spadały z kolan i nic nie pamiętałam. I przyszedł T. i włączył mi "le vent nous portera" a ja odleciałam. Na te 4 minuty 48 sekund odleciałam, zapomniałam o kolokwium, zapomniałam o całym świecie, a to nie był najlepszy okres mojego życia, w nienajlepszych okresach życia raczej się nie zapomina o całym świecie, bo świat wtedy dotkliwie daje znać o swojej obecności. Ale ja zapomniałam, potem zapominałam za każdym razem, kiedy wkładałam słuchawki do uszu, zamykałam mieszkanie i wychodziłam na Planty i w kółko, w kółko słuchałam le vent nous portera i w kółko, w kółko słuchałam sleeping with ghosts i w duchu dziękowałam T. za tę jego listopadową płytę, bo było na niej wszystko to, czego potrzebowałam wtedy, w te przeklęte listopadowe dni, w te przeklęte listopadowe poranki, kiedy nie chciało mi się nawet otwierać oczu, w te przeklęte listopadowe noce, kiedy przychodziły złe, bardzo złe myśli.
Więc słucham dziś znowu Placebo, bo pada deszcz, bo jest brzydko i szaro, bo mam wrażenie, a przynajmniej nadzieję, że coś się niedługo zacznie, jeszcze nie wiem co, ale to wisi w powietrzu, ja to czuję koniuszkami palców, ja widzę cień na chodniku, ja czuję smak na języku i oddech na karku więc słucham Placebo i czekam, po raz pierwszy w życiu cierpliwie czekam.