"Dawno nie pisałaś" mówi G., gdy szwendamy się po Plantach i obserwujemy eksplozję wiosny na drzewach i zimowe, antypatyczne obce twarze. Szukamy też butów na niskim obcasie i z okrągłym noskiem, ale po raz kolejny okazuje się, że w sklepach rządzi lans w postaci szpiców, którymi można zabić i obcasów wysokości wieży Eiffla a próba lansu w innym stylu z góry skazana jest na porażkę.
Więc odpowiadam G., że nie mam weny a w cichości ducha dodaję, że po prostu nie mam o czym pisać. No ewentualnie mogłabym o tym, że znowu uciekłam w połowie wykładu z fizjologii, nie mogąc zdzierżyć opowiadanej po raz szósty anegdoty o pani z gastrinomą czy też kolejnej wersji przypowiastki o tym jak to profesor w Stanach był i co tam widział. Może też o tym, że dzięki owym wagarom zaplanowałyśmy z H. (lub też raczej H. zaplanowała) kilka uczt dla ducha - dania serwować będą aktorzy ze Słowackiego zaś kucharzami będą między innymi Maciej Wojtyszko oraz Barbara Sass.
Może też o tym, że w kółko słucham piosenek z playlisty pod tytułem "umpa umpa" i drę sie na całego z Muńkiem Staszczykiem "O, jaka jesteś rozpieprzona rozpieprzona". No i jeszcze o tym, że kocham Mikołaja Wsiewodołowicza, ale nie jestem pewna czy bardziej nie kocham Alexa Kapranosa, szczególnie, gdy śpiewa "I love the sound of you walking away", czy też może jednak Borysa Szyca, więc wciąż się waham, bo w końcu sfera uczuciowa ważna jest i pewność w tych sprawach jest dość istotna. Choć właściwie to sama się oszukuję, bo i tak wszelkie rankingi wygrywa boski uśmiech i blond włosy McD. I tylko G. czasem szarpie mnie za ramię, dając znak, że gapię się o tę minutę za długo.

Poza tym nie dzieje się nic, co jest dość rzadko spotykanym zjawiskiem w moim przypadku i właściwie to mogłoby tak jeszcze chwilkę zostać, żebym się tą nicością zdarzeń zdążyła nacieszyć.