I znów melancholijnie ;-)

No dobra. To JEST uzależnienie. Pewnie nawet nadające się do leczenia. Ale co ja poradzę, że nocne spacery są tak wciągające?
Po wyjściu z wigilii u S. (godnym zapamiętania jest, że do spółki z K.S. zjedli oczy i mózg pstrąga twierdząc zgodnie, że to całkiem dobre jest) i K., przed której talentami kulinarnymi chylę czoła (barszcz, uszka, pstrąg i 3 rodzaj ciastek dla... 27 osób!!!!) - grzecznie udaliśmy się na przystanek. Po drodze, rzecz jasna, T. nie powstrzymał się i rzucił śnieżką w Jogiego. Nie trafił. Trafił we mnie. Przez następne 10 minut trwała autentyczna walka na śnieżki, która zakończyła się... hmm... upadkiem... A ponieważ wyznajemy zasadę, że leżącego się nie kopie, doszło do rozejmu i udało się nawet zdążyć na tramwaj:)
Na Placu Wszystkich Św. ostatecznie pożegnałam się z Jogim i wsiadłam w 8. Włączyłam discmana i... nie wytrzymałam. Wysiadłam pod Bagatelą. Po raz n-ty szłam Karmelicką, po raz n-ty oglądałam kamienice i ludzi wokół, i po raz n-ty chciałam żeby mój dom był dalej niż jest.
Niestety, jest on dość blisko. Będąc już prawie pod blokiem zadarłam głowę do góry.
Mleczno-różowawe chmury sunące całkiem raźnie, atramentowe niebo i księżyc w pełni. Biało-srebrny. Zagadkowy. Z lekko ironicznym uśmiechem spoglądający na ludków zamieszkujących Ziemię. Pobłażliwie zerkający na zakochanych, którzy pod jego urokiem dali się ponieść chwili. Smutnie ocierający łzę za tymi, którzy przez niego skończyli z życiem. Cierpliwie wysłuchujący wypocin mniej lub bardziej miernych poetów i literatów.Hmm... chyba się zagalopowałam. Niemniej jednak te i podobne im myśli zawładnęły mną przez jakiś kwadrans, kiedy jak ostatnia idiotka stałam pod drzwiami do klatki schodowej wgapiając się w niebo i słuchając jak Adam Nowak śpiewa mam imię nazwisko i pracę wiem że to wszystko stracę pewnego dnia zostanie szuflada i klisza i cisza na pewno cisza zamiast ja [...] i zwolnię trochę przestrzeni i nic się naprawdę nie zmieni naprawdę nic...

Ale w discmanie wysiadły w końcu baterie, księżyc zasłoniły chmury, zza okna wychynęła Kochana Sąsiadka Nr 1 i warknęła przemiło "A co pani tu tak stoi? Znów pani późno do domu wraca!" i zimowy nastój prysł jak mydlana bańka.
Więc wróciłam do domu i nie mogąc się powstrzymać napisałam kolejnego posta o tej samej tematyce i nawet nie liczę, że ktoś dobrnął do tych słów, a jeśli dobrnął to zapewne z ziewnięciem i z komentarzem "Pomysły się jej kończą to pisze o romantycznych pierdołach."
W nagrodę dla tych, którzy dotarli do końca - obiecuję, że zrobię wszystko, by ten post był ostatnim z cyklu Kocham Grudniowe Noce ;)